Saturday

This weekend was awesome!
Now let me tell you all about it. Every now and then I give singing lessons at my old musical club/association thingy. I teach children between the ages of 12 and 16. Saturday morning I got there at 10.00. And I just love to be there. These children are so happy to be there and some still know me from when I went there. So it was all just lovey dovey stuff.
One of the girls, she must be about 12 years old, auditioned for the musical Annie and she got through the first round. She came up to me for some extra help on how to reach and sustain a certain note she had to sing. So I helped her and she was so grateful for that! Thankfully my advice actually worked, so it made me all happy too! :)
Ok, enough with the children. You get the point, the're lovely.


That afternoon I went to Amsterdam with my best friend for some birthday presents and sushi. She got me two totally awesome and wicked sunglasses and a hat. And I've been wanting a hat like that for ages! Best present ever, but what else could you expect from your bff? After that we had to kill some time before we could go eat sushi, since our reservation was at 17.30 and it was only 17.00. On our way to the restaurant we came across an English Book Store which is something we both truly love. And that store has about every book I want to own. Some about diet and how it sucks, some about cupcakes, thousands of copies of the Hunger Games, Harry Potter (which I read in Dutch, but I want to read the original books too) and an entire bookcase with all the classics. Austen, Bronte, Tolstoy, Dickens, The entire collection of Sherlock Holmes, a collection of Andersson's fairytales, und so weiter. Amazing. I want that bookcase in the library I'm going to own. You remember the one in Beauty and the beast? That one.
I will be going back to that store. And my wallet and bank-account are not going to enjoy that visit. :)
We literally had to drag each other out of that store, but we got out and went to the restaurant.


The sushi was delicious as always. Nothing much to tell you there. They did have the best green tea me and my friend ever tasted though. Not bitter at all! Janiek, my friend, is going to look it up on the internet. If she finds it, I'll tell you the name so we can all enjoy the best green tea ever!
When we were just about finished, one of our mutual friends had a spontaneous moment. He started a group app to ask us and a few other friends if we had anything to do, and if not we could come and join him in his empty house. No one should be alone on a Saturday evening. We accepted the invite.
On our way back to the train we heard some loud noises, like people were screaming. When we tried to find out where the noise was coming from we found out that people actually were screaming. I still don't know what it was, we think supporters.. it was scary though. We got to Amsterdam Centraal in one piece. But the scary moment wasn't over yet.
In the train a man asked my friend if he could sit next to us. Polite as she is, she said yes. She hadn't noticed the beer bottle yet. Neither had I. So the man sat down beside me, smelling like beer and I thought, oh god. It wasn't that bad, just weird really. He started talking about how time goes so fast and that he really needed to pee badly. We just sat there, nodding and saying things like: "yeah.." and "oh really?". Not really trying to keep the conversation going. We did do the really worst you could do at such a moment. We got out our cellphones and opened the group app. At the time it was really funny, but actually it's kind of sad. He must have had a bad evening and there we were, a twenty and nineteen year old making fun of the drunken, weird man. Thankfully nothing happened, he just said goodbye and got out when he reached his station.


The rest of the evening was fun. We played a board game and poker at my friends house, all old school and stuff. At around 1:00 I remembered something though. Something that made the palm of my hand reach my face and smack it quite intensely. I forgot my keys. I knew my parents were really going to hate me if I'd wake them up. My mother had to work and my father had this marathon he was going to run. So the only hope was my brother. He was out with friends but after a few calls he came by the house to open the door for me and I really loved him for it!


Well, that was my Saturday. Sunday was quite peaceful after this eventful day :P I went to the gym in the morning and me and my sister made a lovely dinner for mothers day.


And now I'm back at school. My cold is not entirely gone, but I can sing again! Right now I'm working on 'Autumn' from 'Staring here, Starting now' and 'Let me be your star' from 'Smash'. I'll post a video of me singing them when their ready to be heard :P


Sorry for the long post, hope you liked it though!
Xx

First little chapter

First little chapter

Ik ben op het moment bezig met het schrijven van een verhaal. Het is nog lang niet klaar en geen enkel hoofdstuk is al daar waar het moet zijn. Ik heb wel een hoofdstuk af. Het eerste hoofdstuk. Ook dit hoofdstuk is nog niet wat het uiteindelijk gaat worden. En wat het uiteindelijk gaat worden staat bij lange na nog niet vast, maar dit zou op zichzelf een verhaaltje kunnen zijn.

Genoeg om de hete brij heen gedraaid, hier komt het. Hope you enjoy :)

1.
Een heerlijke zoete geur. Ik kan het nog niet helemaal plaatsen, maar ik weet dat het zoet is. Met mijn ogen dicht snuif ik heftig om de lucht goed in me op te nemen. Als bij het proeven van wijn visualiseer ik de lucht als een vloeistof op mijn tong. Een dikke vloeistoef. Misschien ruik ik siroop? Nee, het is anders. Ik haal nogmaals diep adem. Ik ruik ook iets branderigs, iets knapperigs. Ik herken de geur, maar ik kan hem maar niet thuisbrengen. Koekjes? Nee, ook niet. Cake? He, wat irritant! Wat is het nou? Ik doe mijn ogen open. Ik ben in een voor mij onbekende ruimte. Het is een grote, fellichte ruimte. Het is er koud. Vooral mijn voeten voelen erg koud aan. Ik kijk naar beneden en zie dat ik niets aan mijn voeten heb. Dat verklaart in ieder geval de kou. Ik sta op een tegelvloer. Kleine donkerbruine tegeltjes met beige strengels erin. De voegen zijn grijs. Ik til mijn rechtervoet op en strijk met mijn grote teen over het tegeltje onder mijn voet. Ze zijn een beetje grof van textuur en nu ik beter kijk zie ik dat er veel viezigheid in zit. Gatver, ik zet meteen mijn voet weer op de grond. Rond mijn knieën zie ik iets wits wapperen.
Ik onderzoek mezelf wat meer. Ik heb een witte jurk aan van een hele zachte stof. Zijdeachtig bijna, maar ik kan me geen zijde veroorloven, dus dat zal het niet zijn. De jurk komt tot net boven mijn knieën en valt soepel om me heen. De hals is rond en loopt tot een diepe punt op mijn rug waar mijn bruine gevlochten haar in valt. Het voelt erg naakt aan. De mouwtjes zijn erg wijd en vallen krullerig rond mijn bovenarmen. Ik beweeg een beetje heen en weer om te kijken of het stofje meegeeft. Het felle licht in de kamer reflecteert op het stofje. Het lijkt wel alsof er kleine glittertjes in zitten. Ik sta daar even, zwierend in mijn witte jurk. Dan herinner ik me dat ik de ruimte waar ik ben niet ken en dat ik nog steeds die herkenbare zoete geur ruik. Ik kijk op. Het is erg wit op de bruine vloer na. Er is niets in de ruimte behalve ik. De muren om me heen zijn wit en ruw. Ik wil er naartoe lopen om te zien wat ze zo ruw maakt, maar ik kom niet van mijn plek. Ik probeer mijn voeten op te tillen, maar het lukt me niet meer. Dit is niet erg prettig. Ik word een beetje zenuwachtig. Ik ben op een plek die ik niet ken, in een jurk die niet van mij is, voor zover ik me kan herinneren, en ik kan nergens heen. Wat als ik hier nooit meer vandaan kom! Wat moet ik dan? Verhongeren? Ga ik hier dood? Blijf ik hier de rest van mijn leven moederziel alleen? Oh Jezus, niet zo dramatisch April! Rustig nou. Ik moet eerst weten waar ik ben. Ik kan me niet bewegen. Oké. Dan moet ik er op een andere manier achter zien te komen waar ik me bevind. Diep inademen, rustig uitblazen. Dat helpt me altijd om te kalmeren. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de geluiden om me heen. Eerst hoor ik niets behalve het suizen van mijn oren. Een laag, zacht suizend geluid. Dat is het bloed dat door mijn aderen stroomtt. Ik heb wel vaker gemerkt dat ik dat kan horen als ik me goed op iets probeer te concentreren. Het suizen wordt luider. Dit klinkt toch anders dan normaal, sneller. Nee wacht, dit geluid komt niet uit mij. Nu pas valt me op dat er een laag bromgeluid om me heen te horen is. Maar het lijkt ver weg. Niet in deze kamer. Dat betekend dat er iets buiten deze kamer is. Een rode gloed boort zich door mijn oogleden heen. Ik doe ze meteen open en wordt verblind door een fel, helder wit licht. Ik knijp mijn ogen weer dicht en voel nu waar de kou vandaan komt. Een harde wind waait opeens de ruimte binnen. Ik hoor nu niets anders dan de wind en kan nog steeds niets zien door het felle licht. Ik voel de stof van het jurkje wild om me heen slaan. Het is ijskoud. Boven het gebulder van de wind lijk ik nog iets anders te horen, een hoog gepiep. Heel soms, niet constant zoals het gebrom eerder. Langzamerhand nemen de harde wind en het felle licht in kracht af. De piep is steeds duidelijker te horen en ik kom erachter dat het geen piep is, maar het getjilp van een vogel. Ik doe voorzichtig mijn ogen weer open en de ruimte waar ik me zojuist in bevond is weg. De muren, de tegels. Daarvoor in de plaats is een prachtig veld gekomen. De zoete geur is hier nog overweldigender aanwezig dan in de vorige ruimte. Ook is het hier nog kouder. Het jurkje dat ik aan heb is te dun om me warm te kunnen houden en ik voel de haren op mijn huid omhoogschieten in een reactie op de plotselinge vrieskou. Ik begin verschrikkelijk te rillen en te klappertanden. Maar het uitzicht is geweldig. Om me heen is een enorm grasveld omringd door bomen met in het midden allemaal kleine gekleurde bloemetjes. Wit, geel, rood, roze, blauw. Alle kleuren van de regenboog. Een aantal bloemen herken ik meteen. Boterbloemen, margrietjes, klaprozen, vergeet-me-nietjes, distels en haagwinde. Er zijn ook een aantal bloemen waarvan ik de naam niet ken, maar ze zijn prachtig. Kleine en grote bloemen staan kris kras door elkaar en ze lijken allemaal in harmonie met elkaar te zijn. Het lijkt net een kleurig veldboeket dat erom vraagt om geplukt te worden. Maar dat doe ik niet. Ik wil eerst meer zien van dit veld. Links en rechts van me staan de enorme rijen bomen. voornamelijk bestaande uit Beuken, Berken en Kastanjebomen. Allemaal prachtig groen en vol in bloei. Rond en onder de bomen groeien enorme varens. Ik kan niet goed zien wat zich daarachter bevind. Het zullen wel meer bomen zijn. Mijn voeten zijn nog steeds erg koud. Maar dit is een andere kou dan net. Het gras onder mijn voeten is nog nat. Het voelt erg zacht na de harde stenen vloer van hiervoor waar ik niet kon bewegen. Ik wil door het veld lopen. Omdat ik nieuwsgierig ben en omdat ik wil weten of ik weer kan bewegen. Hopend dat mijn voeten me deze keer wel brengen naar een ander punt dan datgene waar ik al de hele tijd op sta, til ik langzaam mijn rechtervoet op. Gelukkig, er zit beweging in. Ik zet mijn rechtervoet en klein stukje van me af in het natte gras. Het kietelt onder mijn voeten. Ik verplaats mijn volle gewicht op mijn rechtervoet zodat ik ook mijn linkervoet kan gebruiken. Voorzichtig schuifel ik zo naar voren. Stapje voor stapje kom ik steeds verder in mijn veld. Nog steeds staan overal bloemen in de meest prachtige kleuren bij elkaar. Ik kijk omhoog. Geen wolkje aan de lucht. Wel heeft het een oranje gloed. Het lijkt op iets dat ik al vaker heb gezien. Zonsopgang! Natuurlijk, het natte gras, de kou. Het is ochtend. Ik snuif de frisse lucht op. Nog steeds die zoete geur. En nog steeds kan ik het niet plaatsen. Ik loop verder naar voren en zie opeens blauw aan de horizon verschijnen. Hoe verder ik loop hoe blauwer het wordt. Wat is het? Het beweegt. Verschillende soorten blauw geven aan dat het beweegt. In golven. Golven. Is het de zee? Ben ik op een klif? Ik stop weer en sluit mijn ogen om de geluiden om me heen goed in me op te kunnen nemen. Maar ik hoor niets anders dan de vogel die ik eerder ook al hoorde. Af en toe voel ik nog een briesje langs me waaien, maar dat voel ik alleen, ik hoor het niet meer. Ik begin het warm te krijgen. Eindelijk! Uit het niets krijg ik opeens het gevoel alsof ik val. Ik val en val en er lijkt geen eind aan te komen. Ik probeer mijn ogen nog te openen, maar dat lukt niet meer. Dan zijn opeens alle geluiden en de kou verdwenen. Ik plof neer op een zachte ondergrond. Om me heen voel ik een ruwe, prikkende stof. De stof is erg klam en ruikt muf. Alsof het al jaren niet meer gewassen is. Wat niet het geval is. Ik heb het gisteren nog gewassen. Nu weet ik wel waar ik ben. Ik wil mijn open niet open doen. Snel probeer ik alle details van het veld weer voor me te halen. Eerst die vreemde witte kamer. De zoete geur. Die ik overigens nog steeds ruik, maar de muffe geur om me heen onderdrukt het enigsinds. Toen die vreemde ijskoude wind en het veld met de prachtige boeketten, de oranje lucht. Het blauw dat misschien een zee was. Maar ik weet dat het te laat is. Dat ik niet meer terug zal keren naar het fijne veld. Ik lig namelijk in mijn eigen bed in mijn kleine kamertje. De kamer en het veld bestaan niet. Het was maar een droom.

Intro

So yeah. I totally stole my blog title from the movie with Hugh Grant. But in my defence, that was about a boy.

Hi :)
I'll introduce myself first so you'll know who is writing this.
I am Anouk. Currently a junior at the Music Acadamy in Haarlem, The Netherlands. I major in Musicaltheater, which is something I've been practising my entire life. Singing, dancing & acting. But that is not all I do. I watch a lot of movies, I read and write, and I watch a bunch of tv-shows. Right now I'm caught up in three; Once upon a time (which will have it's seasons finaly this monday!!), Supernatural and Glee. That and my schoolwork is what gets me busy during a schoolweek.

Now, what could I possibly do to get your attention here? Well, I'll write little stories. Both in Dutch and in English. My writing is better in Dutch, since it is the language I speak on a daily basis. The ones in English will probably have a lot of weird sentences in them, but I won't care since I (wrongly) think my English is really good. And some of my thoughts will probably find their way to this page too.

To start with one of those, what is up with this bloody cold I'm having? Normally a good night's sleep will take care of the sucker and I won't have to worry about a thing. This particular cold is a whole different story. It started on saturday. I was in my room, watching the latest episode of Supernatural, and all of a sudden my throat started feeling sore. I thought, well allright. A little cold never does much harm. I'll sleep it off. But no, the cold didn't agree. Sunday was alright though. But all hell slowely started breaking loose on monday.
Since I'm a musicaltheater student, being able to sing is sort of a must. But I couldn't. I tried, but it didn't work. My vocal folds kept flapping around in thin air but nothing quite soothing came from that so I just stopped. And this kept getting worse and worse every day. Yesterday I gave in. I called in sick and went home. And here I am. Caughing, headdacke, snotty nose, sore throat. The cold from hell won't let me go! It won't let me sleep, it won't let me work out, it won't let me do anything but lie down on the couch while drinking tea with honey.
But I have good hope that this monsterous thing will leave me eventually. Every cold does. And If I could tell my cold just one thing it'd be this;

Dear cold. Let's be honest. This isn't working out between you and me. What about, we both go our own way and try not to keep in touch? That'd work just fine for me.

Kind regards,
Anouk.

Let's hope the bastard will listen.